ความคัน บทที่ 2

     
             เช้าวันใหม่ วันที่ต้องไปทำงานครั้งแรก วันที่ต้องออกจากบ้านไปค้างที่อื่น ที่ๆแปลกตา ที่ๆไม่คุ้นเคย แต่ด้วยความอยากลอง จึงตัดสินใจเลือกทำเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเพียงแค่ 3-4 ชุด เพราะคิดว่าถ้าไม่ดี อยู่ไม่ได้ คงจะกลับบ้าน แต่ถ้าทำได้ ค่อยกลับมาเอาเสื้อผ้าที่บ้านเพิ่มล่ะกัน   พอแม่กลับมาจากตลาด แม่ก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปส่งเรา ระหว่างนั่งรถกำลังจะไปที่ร้าน แม่ก็สั่งเรา


แม่          วรรณ ไปอยู่กับเค้าทำตัวดีๆนะลูก ตั้งใจทำงานเก็บเงินล่ะ
วรรณ       ค่ะแม่  แม่ก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เดี๋ยวหนูจะแวะไปหาแม่บ่อยๆ


             พอถึงร้าน เราก็พาแม่เข้าไปหาเจ้เค่ง แล้วแม่กับเจ้เค่งก็คุยกัน แม่สรุปเราได้เงินเดือน เดือนละ 3 พันบาทถ้าขายของเก่งอยู่นานๆจะเพิ่มให้อีก แล้วจากนั้น แม่ก็กลับบ้านไป เจ้เค่งตะโกนเรียกเด็กให้คนในร้านพาเราเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บ เราเดินตามไป ขึ้นบรรไดไปชั้นที่ 2 เป็นห้องสี่เหลี่ยม ไม่เล็กไม่ใหญ่ ไม่มีเราคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้ เพราะเห็นมีของใช้ของใครก็ไม่รู้ และ มีที่นอนวางกับพื้นอยู่ 3 หลัง


             หลังจากที่เอาข้าวของเก็บแล้ว  เจ้เค่งให้เรามายืนอยู่หน้าร้านเป็นโต๊ะตัวเล็กๆ คอยตะโกนเรียกลูกค้า เข้ามาดูข้างใน เข้ามาเลือกซื้อ เขิลจังไม่เคยทำอะไรอย่างนี้เลย แล้วก็มีลูกค้าเข้ามาเรื่อยๆ แต่ไม่ถึงกับเยอะ จะมีคนขายอีกคนที่เป็นผู้หญิงแต่ดูแล้วโตกว่าเราเยอะ ชื่อภา มีหน้าที่เป็นคนคุยกับลูกค้า แล้วค่อยสั่งให้เด็กคนอื่นไปหยิบของที่ลูกค้าต้องการ เรามองดูในร้าน มีเด็กผู้หญิงเท่านั้นที่เป็นลูกจ้างในร้านนี้ มีประมาณ 4-5 คนเท่านั้นเอง


         มีคนหนึ่ง เข้ามาคุยกับเรา บอกเราว่า ชื่อ ดวง เพิ่งมาทำเหมือนกันได้แค่ 2 วันเองและเป็นเด็กต่างจังหวัด บ้านอยู่ขอนแก่น ดวงไม่ชอบที่นี่ ดวงบอก เจ้เค่งดุมาก ให้ดวงยืนขายทั้งวันเลย ไม่ให้ออกไปนอกร้านเลยด้วย ดวงจะออกไปโทรศัพท์ก็ไม่ได้จะโทรไปหาแม่ แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดเสียว่า ดวงคงจะเบื่อเลยบ่น



            คืนแรกของการนอนแปลกที่ เรานอนไม่หลับเลย ในห้องมีนอนกันอยู่ 3 คน คือ เรา ดวง แล้วก็พี่ภา  คิดถึงแม่จังเริ่มมีความรู้สึกอยากกลับไปนอนที่บ้านจัง ทำไมนะ เราก็มีบ้าน น่าจะให้เรามาทำตอนเช้า พอเย็นก็ให้เรากลับบ้านก็ได้นี่น่า คิดได้อย่างนั้น รุ่งเช้าก็ถามพี่คนที่ชื่อภา ว่าทำไมเค้าให้เรานอนที่นี่ พี่ภาเล่าให้ฟังว่า


            เคยมีเด็กมาทำงานที่นี่ แล้วขโมยของกลับบ้านด้วย เจ้เค่งเลยไม่ชอบ ให้นอนเสียที่นี่ ก็ไม่ต้องระวังอะไร แค่เนี่ยนะ คิดในใจทุกคนก็ไม่ได้มีนิสัยเหมือนกันซะหน่อย เราจึงตัดสินใจอีกครั้ง เดินไปคุยกับเจ้เค่ง



วรรณ       เจ้เค่งค่ะ หนูขอกลับไปนอนที่บ้านได้ไหมค่ะ หนูนอนที่นี่นอนไม่หลับเลยค่ะ
เจ้เค่ง       นอนไปเถอะเดี๋ยวก็ชินไปเอง อยู่ด้วยกันเสียที่นี่แหละ อยากกลับบ้านก็ให้มาขอ
วรรณ       อ้าว แล้ววันหยุดไม่มีให้หรือค่ะ เอ่อ คือวันหยุดประจำสัปดาห์
เจ้เค่ง      ไม่มี ร้านเราเปิดทุกวัน ต้องขายทุกวัน เอ็ะเรายังไม่ได้คุยเรื่องนี้กันเหรอ
วรรณ       ค่ะ ยังไม่ได้คุย
เจ้เค่ง      แต่แม่เธอคุยกับฉันแล้วนะ ฉันบอกไปแล้ว ว่าอยู่กับฉันไม่ต้องห่วง อยู่ที่นี่ กินที่นี่ ไม่ให้ออกไปไหน เช้าตื่นมาก็จัดร้าน ขายของ พอเย็นก็ปิดร้าน เข้านอน เข้าใจไหม


      
              เราผิดเองแหละ วันที่มาสมัครไม่ยอมถามรายละเอียดให้ชัดเจน ยืนคิดยืนนิ่งอยู่นาน จนประมาณช่วงบ่ายของวันนั้นตัดสินใจไม่ทำดีกว่า อยากกลับบ้าน เรื่องงานเดี๋ยวหาใหม่ ไม่เอา ไม่ชอบอยู่แบบนี้ เดินไปบอกดวง


วรรณ      ดวงเราจะไม่อยู่ที่นี่แล้วนะ เราจะกลับบ้านแล้ว
ดวง        อ้าวเหรอ ทำไมล่ะ
วรรณ      ก็เราไม่ชอบนอนค้างที่นี่อ่ะ เราอยากทำงานแบบเช้ามา เย็นกลับมากกว่า
ดวง        ดีจัง ดวงก็อยากทำแบบนั้น แต่ดวงไม่มีบ้านที่นี่ ดวงแค่มาพักกับพี่สาวแต่พี่สาวอยู่กับพี่เขย           ดวงไม่อยากอยู่ด้วยพอมาสมัครเห็นที่นี่เค้าให้นอนค้าง ก็คิดว่าดีไม่ต้องเสียค่าเช่าห้อง แต่ดวงก็ไม่ชอบงานค้าขายที่นี่นะ
วรรณ      อ้าว เหรอ งั้นไปหางานใหม่ไหม แม่เรารู้จักคนในตลาดเยอะนะ ให้แม่เราฝากให้
ดวง         ก็ดี แต่ว่าเราจะไปนอนที่ไหนล่ะ
วรรณ       งั้นไปนอนที่บ้านเราสิ เดี๋ยวเราจะไปบอกเจ้เค่งว่าเราจะไม่ทำ เราจะกลับไปอยู่บ้าน แล้วพรุ่งนี้เราจะมาหานะ
ดวง         ดีจัง ดวงจะรอ วรรณ นะ


               จากนั้น เราก็เดินไปบอกเจ้เค่ง ว่าถ้าให้หนูกลับไปนอนที่บ้านไม่ได้ หนูก็ขอไม่ทำนะค่ะ นอนไม่หลับจริงๆค่ะแปลกที่ เจ้เค่งก็ไม่ได้ว่าอะไร ตามใจ ถ้าไม่สมัครใจที่จะอยู่ เค้าก็ไม่ห้าม เราขึ้นไปเก็บของลงมาไหว้ลาเจ้เค่ง แต่เจ้เค่งใจดีมาก ให้เงินเรามา 200 บาท ทั้งๆที่เราทำงานยังไม่คุ้มกับค่าจ้างนี้เลย เจ้เค่งบอกว่า ถ้าเปลี่ยนใจอยากมาทำ ก็มาได้นะ เจ้เค่งชอบคนกล้าพูดกล้าทำแบบนี้ เราก็ยิ้มให้ แล้วก็เดินไปลาดวง บอกว่าพรุ่งนี้สายๆ เราจะแวะมาหานะ